Projektowanie przestrzeni jest ważnym zadaniem władz administracyjnych zarówno na poziomie lokalnym, jak i wojewódzkim, krajowym, a nawet międzynarodowym stosownie do zawieranych specjalnych umów i ustaleń. Prace projektowe tego rodzaju obejmują zarówno przestrzeń miejską, wiejską, jak i środowiska naturalne. Dotyczą one zagadnień gospodarczo-ekonomicznych, kulturalnych i społecznych. Mają one za zadanie regulować wszystkie decyzje dotyczące zmian i rozwoju danego terenu, tak by były one podejmowane strategicznie i gwarantowały długotrwałe korzyści. Projektowanie przestrzeni to niezwykle ważne zadanie polegające na koordynacji wszelkich możliwych faktorów i podmiotów, najlepiej w taki sposób, aby znaleźć odpowiednie przełożenie podejmowanych na międzynarodowym forum ustaleń również w tej najmniejszej lokalnej skali.
Ostatnie ustalenia międzynarodowe planistyczne na terenie europejskim zostały dokonane w 2008 pod nazwą ISOCARP – International Society of City and Regional Planners. Uzgodnienia te zostały wypracowane i podpisane przez niemal wszystkie kraje europejskie. Projektowanie przestrzeni znajduje swą podstawę w Polsce w systemie zagospodarowania przestrzeni regulowanym Ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Na podstawie tej ustawy są wypracowywane lokalne plany: miejscowy lub na szerszą skalę wojewódzki, które są ważnymi narzędziami planistycznymi w systemie prawnym zagospodarowania przestrzennego. Plan taki obejmuje określenie przeznaczenia terenu, rodzaju inwestycji, sposobu zagospodarowania przestrzeni publicznych. Plan ten jest też podstawową wytycznych dla konkretnych ustaleń i administracyjnych decyzji.
Projektowanie przestrzeni to również przedmiot działań wyspecjalizowanych agencji i biur projektowych, które zajmują się szukaniem rozwiązań dla lepszego funkcjonowania infrastruktury. Sukces takich projektów jest w dużej mierze uzależniony nie tylko od pomysłowości, racjonalności czy efektowności, ale przede wszystkim od właściwego rozpoznania funkcjonalnego i organizacyjnego problemu w zagospodarowaniu przestrzeni. Trafna diagnoza jest warunkiem znalezienia trafnego rozwiązania, które sprawdzi się w przyszłości. Doświadczenie pokazuje również, że staranne estetyczne dopracowanie takich projektów przyczynia się pozytywnie do społecznej akceptacji i w efekcie końcowym do uwieńczenia przedsięwzięcia sukcesem. Przykładem wciąż powracających problemów, a nawet w skrajnych przypadkach sytuacji konfliktowych, dla których projektowanie przestrzeni szuka w obrębie terenów urbanistycznych pragmatycznych propozycji jest wspieranie ruchu rowerowego na rzecz ograniczenia ruchu kołowego w mieście, stworzenia tym samym przyjaznych warunków dla pieszych i przyczynienia się do ochrony środowiska. Istotnym czynnikiem, który musi przy tym zostać należycie uwzględnionym jest aktywność społeczeństwa. Projektowanie przestrzeni w tym przypadku to pomysł na atrakcyjne stojaki dla rowerów w centrum miasta: może ono okazać się niezwykle ambitnym zadaniem.
Klasycznymi przykładami tego rodzaju wyzwań są też organizacja segregacji śmieci i rozwiązania dla przestrzeni publicznych wspierających aktywną społeczną postawę w nawiązywaniu komunikacji, ale też identyfikacji z danym lokalnym środowiskiem.
