Przestrzenie publiczne

Jest wiele rodzajów przestrzeni publicznych i każda posiada swoistą specyfikę. Ich dokładna definicja jest przedmiotem aktualnych sporów, tym bardziej, że ich forma, znaczenie i funkcja odpowiednio do nowego trybu życia w przeciągu ostatnich dekad wciąż ulegają znaczącym zmianom. Cechą podstawową przestrzeni publicznych jest ich przeznaczenie do wspólnego użytku dla większej grupy użytkowników. Dostęp do nich jest zazwyczaj wolny i bezpłatny, dlatego odgrywają one ważną rolę w integracji. O przestrzeniach publicznych mówi się jako o fizycznie istniejących formach przestrzennych oraz jako o sferze niematerialnej obejmującej m.in. również nowe zjawiska jak przestrzeń społeczności wirtualnej. Chociaż z definicji przestrzenie publiczne mogą zaistnieć lub zostać stworzone również w mikro skali niewielkiej osady, z reguły jednak mówi się o nich w kontekście większej organizacji urbanistycznej o skali dużego miasta, gdzie też zapotrzebowanie na nie jest większe.

Przestrzenie publiczne należy rozpatrywać w kategoriach własnościowych, formalnych i społecznościowych, a ich tworzenie i używanie ma zawsze istotny wymiar kulturowy. Służą one głównie celom nawiązywania kontaktów, prowadzenia komunikacji, zaspokojenia potrzeb rekreacyjnych i wypoczynkowych. W przeszłości były one najczęściej tworzone odgórnie jako element prestiżowy często podporządkowany funkcji reprezentacji władzy, co miało swój wyraz w formie i programie dekoracyjnym. Obecnie nastąpił proces swoistej demokratyzacji już w fazie projektowania przestrzeni publicznych, które mają przede wszystkim zapewnić komfort użytkowy. Obok samych mieszkańców miast ważnymi użytkownikami przestrzeni publicznych są turyści oraz nierzadko osoby podróżujące służbowo. Przestrzenie publiczne cechuje najczęściej niezwykle atrakcyjna centralna lub spektakularna lokalizacja oraz interesująca forma przestrzenna. Przy czym od dawien dawna dzieła sztuki są ich integralną częścią, które podkreślają szczególne znaczenie miejsc publicznych w życiu i funkcjonowaniu miasta. Przy czym mogą one być własnością władzy np. miasta lub być własnością prywatną. Dostęp do nich jest jedynie w tym sensie ograniczony, że objęte są one ze względów bezpieczeństwa ochroną.

Przestrzenie publiczne są więc powszechnie znane i uczęszczane w wolnym czasie. Większość z nich znajduje się w miejscach historycznych. Cechuje je nierzadko heterogeniczny charakter z powodu długiej przeszłości, w czasie której ulegały ciągłym transformacjom. Szczególnym przypadkiem są miasta odbudowywane po zniszczeniach wojennych. Tu do dziś następuje proces regeneracji paralelnie z tworzeniem przestrzeni publicznych o nowym charakterze.

Przestrzenie publiczne współtworzą specyfikę danego miasta swym charakterystycznym, jedynym w swym rodzaju ukształtowaniem oraz charakterem ich użytkowania. To nieuchwytna atmosfera architektury oraz flair i gwar korzystających z jej uroków grup ludzi są magnesem dla turystów. Ten magnetyzm starano się ująć w kategorii genius loci, którą posługiwali się starożytni do opisania ducha i atmosfery danego miejsca, również ze względu na mieszkających lub przez jakiś czas przebywających tam wcześniej ludzi. Miejsca te z pewnością współtworzą tożsamość kulturową danego miasta, regionu czy kraju.

W: zagospodarowanie przestrzenne

Ostatnie wpisy:

Zawód geodety Zawód geodety
Zawód geodety i jego zalety Zawód geodety i jego zalety
Praca dla geodety Praca dla geodety
Przeczytaj zanim wynajmiesz geodetę! Przeczytaj zanim wynajmiesz geodetę!

Dodaj komentarz

You must be Logged in to post comment.

© Dla geodetów. XHTML / CSS Valid.
Proudly designed by Theme Junkie.